หลังจากที่ต้องสูญเสียเพื่อนรักอย่าง พญ.วราลัคน์ สุภวัตรจริยากุล หรือ หมอกระต่าย แพทย์ผู้ชำนาญการด้านจักษุวิทยา ภาควิชาจักษุวิทยา คณะแพทยศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ที่เสียชีวิตจากการถูกรถบิ๊กไบค์ชนขณะข้ามทางม้าลาย
นั้นจึงทำให้ หมอเจี๊ยบ ลลนา ได้ออกมาตั้งคำถามถึงสังคมเกี่ยวกับหลากหลายเรื่อง โดยไม่นานมานี้เธอได้ตั้งคำถามประเด็นใหญ่เกี่ยวกับ “ต้องใหญ่โตถึงระดับไหน ถึงจะเปลี่ยนแปลงการคมนาคมและการจราจรบ้านเมืองนี้ได้”
ล่าสุดคุณหมอ ได้วิจารณ์ถึงโลกขนส่งมวลชน ของประเทศไทยที่ยังขาดแคลนทั้งปริมาณและคุณภาพได้อย่างน่าติดตาม ว่า
“ขนส่งมวลชนที่ขาดแคลนทั้งปริมาณและคุณภาพ (ยิ่งช่วงโรคระบาดก็ลดรอบ ลดจำนวนไป ให้ยิ่งแออัดอีก) – ตามมาด้วยปัญหามอเตอร์ไซค์ และ taxi เกลื่อนเมือง (รถยิ่งติด และอุบัติเหตุยิ่งมากขึ้น) – ส่วนที่คิดว่าพอจะสะดวกบ้าง(BTS/MRT) ก็ปรับราคาโครตแพงไปเรื่อยๆ จนคนไม่ไหวกันไปเอง -ขนส่งมวลชนระบบรางของประเทศที่ห่วยขนอะไรใหญ่ๆ ไม่ได้เป็นชิ้นเป็นอัน? เลยต้องใช้รถพวงวิ่งขนส่งกันเกลื่อนเมือง – รถเก่าๆ รุ่นที่เคยเห็นตั้งแต่เราเรียนประถมก็ยังต่อ พรบ. ได้ ออกมาวิ่งกันปกติ”
“คนโดยสารรถส่วนตัวอย่างไม่ปลอดภัยไม่คาดเข็มขัดนิรภัย ซ้อนกันเต็มที่นั่งกันจนล้นซาเล้ง หรืออัดกันมาหลังรถกระบะ -คนขี่มอเตอร์ไซค์ก็ยังไม่ใส่หมวกกันน๊อค ขนาดเห็นว่าเดี๋ยวนี้ใส่ mask กันได้ทุกคน”
“ ใบรับรองแพทย์ไปออกใบขับขี่ที่แทบจะอะไร ๆ ก็ได้หมด เพราะตรวจสอบข้อมูลเจ็บป๋วยไม่ได้จริง (แบบป่วยรักษา รพ .นี้ แต่ไปขอใบรับรองแพทย์อีก รพ.แจ้งว่าแข็งแรงไม่มีโรคประจำตัว ทั้งที่กินยาคุมอาการอยู่)”
“อายุเท่าไรก็ขับรถได้ แม้จะเด็กอายุยังไม่ถึงเกณฑ์ใบขับขี่ หรือแก่จน 80+ แล้ว ก็ยังให้ขับแม้ว่าจะตัดสินใจได้ช้ากว่าความเร็วรถไปมากก็ ok? ลองมองรอบตัวว่ามีใครไม่เคยสูญเสียคนที่รักจากระบบการจราจรของไทย คงจะไม่มี”
